ADD-ers over ADD

Marjoleine

Add beschreven voor buitenstaanders;wat is add?

Veel gedachten, zonder rem.

Door veel gedachten zonder rem afgeleid worden.

Afgeleid worden betekend dingen missen .
Meer moeten inspannen om bij dingen je aandacht te houden .
Snel uitgeput zijn en of overprikkeld door relatief simpele taken..

Afgeleid worden betekend ook dat je bij taken die je moet doen, je er niet toe kan zetten dit te doen.
Om je hier volledig op te kunnen storten heb je je volle aandacht nodig.
Een groot deel van je aandacht gaat echter naar de gedachten en dus niet naar de taak.

Als de taak iets is waar je gedachten zich goed mee bezig kunnen houden, gaat de taak makkelijker.
Als het echt je volle aandacht heeft, is er kans op hyperfocus, een staat van concentratie waarin geen besef meer is van tijd, afspraken, activiteiten, woorden van anderen, oftewel.. de wereld om je heen.

Dit houd een tijdje aan… wanneer dit over is ben je uitgeput.

Vele gedachten houden ook in, dat wanneer iemand je iets vraagt, je hier niet direct antwoord op kan geven. Het moet een plekje zoeken tussen alle andere gedachten vervolgens je aandacht trekken, en dan pas kan je er goed bij stil staan.
De ene keer gaat dit sneller als de andere keer.

Door de vele gedachten en de frustraties van het ‘wel willen maar niet kunnen doen van taken’ en het onbegrip van de omgeving hierdoor is de add’er vaak vrij emotioneel.
Deze staat ook veel stil bij de gevoelens van anderen en is vaak bereid zichzelf weg te cijferen om de ander een slecht gevoel te besparen.

Aan de andere kant, met zo veel gevoelens en gedachten is moeilijk goed om te gaan. Uit zelfbescherming tegen deze overprikkeling kan de adder blasé of ongeïnteresseerd overkomen.
Soms kan een add’er ook egocentrisch overkomen.. te veel met anderen bezig zijn in combinatie met te veel gedachten en emoties kan af en toe leiden tot dichtklappen, plotseling geheel voor zichzelf kiezen, situaties ontwijken etc.

Het kan ook zijn dat de adder vanuit een zeer kalme staat ineens heel boos word… wanneer emoties en problemen te hoog oplopen kan dit ‘ontploffen’.
Wat ook kan is dat het ongemerkt hoog oploopt, waardoor de add’er niet ontploft, maar vastloopt in het doen van de taken.

Om zichzelf tegen overprikkeling te beschermen blijft de adder vaak op de achtergrond.

Door de vele gedachten en struikelblokken is de adder vaak erg creatief en goed in het zien van verschillende standpunten en gedachtegangen. De adder is ook erg geïnteresseerd in het welzijn van anderen en heeft vaak een prima inlevings vermogen en een goed gevoel voor humor. Ook is de add’er vaak openminded en heeft een goed ontwikkelde intuïtie en staat erg in contact met zowel zijn emoties als zijn gedachten, wat ook grote voordelen kan hebben.

Wanneer de add’er is afgeleid door gedachten, kan het zijn dat deze dingen vergeet. Dingen verkeerd opschrijft, dingen niet in zich opneemt, spullen laat liggen, spullen vergeet mee te nemen, niet optijd vetrekt waardoor deze te laat komt etc.
Ook plannen is hierdoor erg moeilijk.

De reden dat de adder met deze zaken te maken heeft ligt in de hersenen. Het heeft te maken met een aantal neurotransmitters die gegevens in hogere of juist lagere mate doorgeven.
Dit heeft als effect dat wanneer een taak gedaan moet worden, er onvoldoende motivatie word opgewekt, waardoor de taak uitvoeren een obstakel is. een obstakel dat je heel graag zou willen nemen, en waarvan je ook weet hoe je hem moet nemen..maar het blijft een obstakel.

Een obstakel ga je meestal zo veel mogelijk uit de weg, bij de add’er is het de gedachtestroom die dan volop in werking word gesteld, waardoor van de taak niks terecht komt, of pas met heel veel moeite en na lange tijd, als de druk zo hoog is dat de motivatie tot een piek is gekomen.

Wanneer er zo veel energie in heeft gezeten om uiteindelijk aan de taak te beginnen, is de energie om deze taak ook nog eens op details te controleren, vaak niet meer op te brengen.
Het is niet dat iemand met add het niet wil, maar door de andere werking van de dienstdoende neurotransmitters is het simpelweg heel veel lastiger, hoe kan je immers bewust je neurotransmitters in en uitschakelen? Ik zou het niet weten.

Het is moeilijk voor de niet add er om te begrijpen dat iemand met add ‘zich er niet even overheen kan zetten’.

Om het iets te verduidelijken…

Stel je voor je bent aan het slapen en aan het dromen… in je droom besef je dat je aan het dromen bent. Terwijl je dit beseft krijgt de droom een nare wending. Je wilt graag wakker worden. Je zou er alles aan willen doen om wakker te worden. Je bent volledig gericht op het wakker worden.. je kan je precies voorstellen hoe de opluchting is als je wakker zou worden..maar ondertussen droom je nog steeds. Dat besef is in de droom frustrerend. Dromen hebben het voordeel dat ze vanzelf een keer ophouden.
Je word vanzelf een keer wakker…
Maar stel dat dat niet zo was…
Dat wel willen, maar niet kunnen, is wat de add’er haast dagelijks tegen komt, zonder de zekerheid wakker te worden op het juiste moment.

Dit schijnt ook te maken te hebben met hersengolven die bij mensen met add anders zijn dan mensen zonder add.

Er zijn een aantal hersen golven
Beta golven; zorgen voor volledige aandacht en alertheid , oplettendheid, controle, bezigheid, het ondernemen van actie, concentratie etc.
Alpha golven; licht ontspannen gevoel, het gevoel dat je hebt na het afronden van een taak, je bewust zijn van de wereld om je heen maar zonder alertheid of actie, met je ogen dicht zitten.
Theta golven; meer onbewust, zeer ontspannen, dromen, dagdromen, rem slaap, diepe meditatie, niet meer direct bewust van de wereld om zich heen, minder/geen tijdsbesef etc.
Delta golven; diepste staat van ontspanning, allerdiepste slaap, coma, volledig onbewust, staat waarin monniken soms verkeren wanneer ze dagen/ weken onafgebroken in meditatie zijn.

Het is begrijpelijk dat gewoonlijk wanneer iemand wakker en bezig is, deze een beetje alpha golven heeft, maar vooral beta golven. En dat naarmate concentratie en aandacht en inspanning vereist word, deze beta golven vermeerderen. Er zijn dan weinig tot geen theta golven, en uiteraard geen delta golven.

Bij iemand met add is er een vrij hoge waarde van alpha golven tijdens het bezig zijn. Er zijn uiteraard betagolven aanwezig, maar het fenomeen doet zich voor dat naarmate meer aandacht en concentratie en actie is vereist, niet de beta golven vermeerderen, maar juist de theta golven. Die als kenmerk ‘dromen’ hebben.
Hoe meer de add er wilt concentreren, des te meer gaat deze dagdromen.

Dit is een apart fenomeen dat nog niet goed verklaart kan worden…maar dat met bepaalde hersenscans wel duidelijk gemeten kan worden.

Medicatie kan de neurotransmitters stimuleren of juist afremmen, om op momenten de taken makkelijker aan te kunnen. Het zal het echter nooit genezen.

Het is slechts een hulpmiddel.
Er zijn meerdere hulpmiddelen.. en het is een uitdaging en een zoektocht om de juiste te vinden.

Iemand met add is niet gek, of dom, of onwillend. Het is slechts iemand die in de dagelijkse snelle en veeleisende maatschappij wat meer moeite moet doen om zijn plekje te vinden. Dit gaat met vallen opstaan, maar opstaan na een flinke val is altijd een overwinning. En iemand met add zal dan ook niet snel opgeven.
Deze weet van zichzelf dat add met veel kwaliteiten komt, en wanneer de grootste obstakels overwonnen zijn, weet de adder dat deze in het leven van anderen een hele positieve en verrijkende impact kan hebben. De adder weet dat…. nu de rest van de wereld nog.

José

Volgens mij wordt het me nu allemaal duidelijk! Eindelijk dan weer een beetje rust in mn koppie, want ik rust natuurlijk niet voor ik alle antwoorden gevonden heb …..
Als ik zo alle eigenschappen van ADD bij elkaar optel kom ik steeds meer tot de conclusie dat ADDers juist heel dicht bij zichzelf/ de oorspronkelijke oermens staan, maar de verwarring en problemen die het met zich meebrengt liggen eigenlijk aan de tegennatuurlijke maatschappij waarin we leven.

Dit zou kunnen verklaren waarom we ons niet lang kunnen concentreren; omdat de zaken waarop we dat zouden moeten doen eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn want wanneer iets wel onze interesse heeft dan kunnen we de hyperfocus inschakelen, waardoor we dan juist op scherp staan en geen details over het hoofd zien.

Ook de ver ontwikkelde intuïtie, het empatische- en grote aanpassingsvermogen zijn eigenschappen die belangrijk zijn om te kunnen overleven in de (urban)jungle. En de PMS-klachten van veel vrouwelijke ADDers hebben m.i. ook te maken met het kenbaar maken van de vruchtbare periode, sterke vent die zich dan aangetrokken voelt en kan zorgen voor een sterk nageslacht, ook een vorm van overleven van onze soort…..

De innerlijke onrust, het nagelbijten, tandenknarsen, voetwiebelen, tikken, friemelen, enz enz zijn natuurlijk een uiting van overtollige energie en onvrede met de tegennatuurlijke situatie waarin we opgesloten zitten.

Eigenlijk is ADD dus iets om trots op te zijn! Alle negatieve aspecten, onzekerheden en twijfels worden alleen maar opgelegd door degenen die ons willen temmen en in het hok willen stoppen.
Ik weet niet of het zo is dat het steeds vaker de kop opsteekt de laatste jaren (weet er zelf pas een paar maanden vanaf), maar dat zou dan wel te verklaren kunnen zijn doordat het toch steeds moeilijker wordt om je te handhaven….op financieel-, sociaal- en psychisch vlak, steeds meer belemmeringen en onzekerheden waardoor de overlevingsdrang juist alleen maar groter wordt (en dus ook de frustratie).

Maar ik heb opeens een heeeeel sterk gevoel dat het allemaal wel goed komt met ons!!
P.S.: het is dat het half 4 ’s nachts is en de kids slapen,
anders was ik even heel hard gaan jubelen….. yeehaaa

Joyce

Inmiddels alweer een jaar geleden is bij mij de diagnose ADD vastgesteld. Al vanaf jongs af aan zijn er dingen ‘die niet helemaal goed waren’, maar waar niemand echt wat mee kon. Toen ik nog heel klein was deed ik af en toe wel rare dingen. Zo kon ik me zomaar ineens op de grond gooien en keihard gaan schreeuwen en huilen. Mijn ouders snapten dan niet wat er met me aan de hand was en dachten dat t hoorde bij de fase van mijn leeftijd. Ook ontwikkelde ik een vreemd iets toen ik nog heel klein was, ik begon één voor één alle haren uit mijn hoofd te trekken, waardoor ik op een gegeven moment een grote kale plek op mijn hoofd had. Mijn moeder besloot al mijn haar helemaal kort te maken en dat hielp, ik heb dat nooit meer gedaan. Verder was ik wel al heel vroeg heel handig en leerde ik dingen snel.

Op de basisschool was ik altijd vervelend en erg aanwezig. Leraren vonden me lastig, toch was dat ook het enige wat ze ervan dachten. Ik was vervelend, maar haalde wel altijd alleen maar goede cijfers. Daarom kreeg ik aan het einde van de basisschool vwo-advies mee. Wat alleen niemand echt wist was dat ik nooit had hoeven leren om deze cijfers te behalen en ik had dus werkelijk geen idee hoe je eigenlijk moest leren, omdat ik dit nooit echt had hoeven doen.

Het eerste jaar in het vwo ging het daardoor al meteen fout. Hier moest ik wél iets doen, maar ik had geen idee hoe. Ik was t totaal niet gewend. Ik haalde alleen maar onvoldoendes en was vervelend aanwezig in de lessen. Ik deed in de lessen vanalles, behalve opletten. Ik zei wel is dat ik wel probeerde te leren, maar dat dit me op de één of andere manier niet lukte. Maar eigenlijk werd er geen aandacht besteed aan die opmerking. Ik deed volgens iedereen ‘gewoon niet hard genoeg mijn best’. Ik begon me toen een btje een mislukkeling te voelen.. Ik bleef dat jaar zitten en werd teruggezet naar de havo.

In de Havo ging het wel weer goed met mijn cijfers, al leerde ik hier nog steeds niet of nauwelijks voor. Maar omdat de havo achteraf gezien onder mijn niveau was, hoefde ik niet echt te leren om toch wel goede cijfers te halen. School vond ik saai. Ik maakte de lessen voor mezelf interessanter door leraren uit te lokken en door expres dingen te doen op school waarvan ik wist dat t niet kon. De leerlingen uit mijn klas vonden t wel leuk, leraren niet. Ik werd al snel weer bekend als irritant en vervelend bij de leraren. En dat was wéér het enige wat ervan gedacht werd. Mijn ouders moesten regelmatig op school komen en die werd dan ook vertelt hoe vervelend ik was. Gelukkig hebben mijn ouders me nooit echt kwalijk genomen dat ze zoveel naar school moesten komen. Ze waren trots op me dat ik zulke goede cijfers haalde. Niemand dacht er iets van… Zo ging het eigenlijk t/m het derde jaar havo.

Ondertussen ging ik alleen wel steeds meer met mezelf zitten. Ik voelde me een mislukkeling omdat als ik iets wilde t niet lukte (en ik wist niet hoe dat kwam). Als je altijd alleen de negatieve dingen hoort op school is dat ook niet erg goed voor je zelfvertrouwen, ik voelde me stom en dom (terwijl ik dat juist helemaal niet was!). Ook voelde ik me anders dan anderen, maar begreep niet hoe dit kwam. Ik zei ook erg vaak: ‘waarom begrijpt niemand me toch?!’ Achteraf gezien snap ik nu hoe dat gevoel er kwam, maar toen werd ik er verdrietig van. Ik huilde soms dagen achter elkaar en toen vonden mijn ouders het genoeg: ik ging voor het eerst naar een psycholoog. Deze vond dat ik depressief was en na een tijdje gesprekken met haar gehad te hebben ging t beter met me.

In het vierder leerjaar van de havo voelde ik me eindelijk weer beter. Ik kreeg voor t eerst een vriendje en maakte leuke nieuwe vrienden. Het ging eindelijk weer beter.. Een van die ‘leuke nieuwe vrienden’ werd mijn beste vriend. Hij begreep me, hij snapte echt alles wat ik m vertelde! We deden leuke dingen samen, er was alleen één ding: deze beste vriend van mij was manisch depressief. Ik probeerde m te helpen maar dat is nooit gelukt. Halverwege dat schooljaar pleegde hij zelfmoord, ik was er helemaal kapot van. Later ben ik er via zijn moeder achtergekomen dat er, via de psychiater waar hij liep, bij hem ADD was vastgesteld en sinds dit jaar snap ik dus wáárom ik me zo goed voelde bij hem en waarom hij me echt leek te begrijpen: omdat dat dus ook gewoon zo was.. Ik ben dat jaar opnieuw blijven zitten. Door zijn dood was ik in de war en heel verdrietig. Al vrijwel meteen na zijn dood begon ik vreselijk slecht te slapen. Ik viel vaak pas in slaap tegen de morgen en áls ik sliep had ik nachtmerries. Soms moest ik tegen mijn moeder aan weer in slaap vallen. Door die nachtmerries begon ik ’s nacht ook last te krijgen van angstaanvallen. Door dit alles was ik ’s morgens vaak nooit aanwezig op school, dan lag ik eindelijk te slapen. Ook ging ik veel ‘domme dingen’ doen. Veel spijbelen en dan zwart rijden (met vrienden). Ik kon gigantisch veel drinken als ik uitging, hield totaal geen maat en ik ging erg veel geld uitgeven.. Weer ging ik naar een psycholoog. Die heeft me uiteindelijk wel heel goed geholpen om de dood van die vriend te verwerken, maar weer werd niet gezien dat er mss nog iets anders speelde.

De laatste twee jaar van de Havo bleven hetzelfde gaan. Ik was zo goed als nooit aanwezig (spijbelen was inmiddels gewoon een ritme geworden). Als ik wel aanwezig was werd ik de lessen uitgegooid en kreeg ik constant te horen hoe irritant ik was. Ik verveelde me kapot als ik in lessen zat, vond t saai en kon nergens m’n concentratie bijhouden. Ook zocht ik vaak ruzie met leraren of leerlingen, ik vond t eigenlijk ‘leuk’ om ruzie te maken, gebeurde er wat.. Uiteindelijk ben ik wel met een hele mooie cijferlijst geslaagd voor mijn havo, iets waar ik erg trots op ben..

Thuis was ik ondertussen een ‘vervelende puber’ geworden. Al was ik wel extreem. Ik kon nergens tegen en als ik ruzie kreeg met mijn ouders (wat ontzettend vaak gebeurde) schreeuwde ik de hele boel bij elkaar. Ik had totaal geen enkele controle over wat ik deed op dat moment. Ik zei ook heel vaak dat het voelde alsof ‘alle stoppen even doorsloegen’. Mijn ouders werden gek van me en ondertussen raakte ik ook weer ‘depressief’. Ik ging opnieuw naar dezelfde psycholoog en die wilde dat ik anti-depressiva ging slikken. Ik zei vaak tegen haar (en anderen): “Mijn hoofd zit zo vol met vanalles, dat is zo vervelend..” En dan kreeg ik te horen dat dat hoorde bij een depressie en dat dat over zou gaan. T ging alleen niet over, t was er altijd! Na een poosje voelde ik me weer beter en mocht ik de anti-depressiva afbouwen. Mijn puberjaren waren ook voorbij dus het werd rustiger thuis, al had ik nog steeds af en toe extreme buien dat ik compleet uit mijn dak kon gaan, wat mijn ouders nog altijd niet begrepen…

Ondertussen was ik journalistiek gaan studeren, maar daar stopte ik al snel mee, was er na een paar maanden al op uitgekeken. Ik ging werken (wat ik overigens erg fijn vond) en begon het jaar erop opnieuw met een opleiding: binnenhuisarchitectuur, ditmaal op mbo niveau met veel praktijk. Omdat ‘theorie stampen’ niets voor mij was. Dat ging best redelijk, al verveelde ik me wel al vrij snel, t was nl juist nu erg makkelijk. Geen uitdaging aan eigenlijk, maar t ging verder redelijk, al had ik op deze school ook rare uitspattingen zo nu en dan en vonden daarom bepaalde leerlingen en leraren me alles behalve aardig. Vorig jaar ging t opnieuw fout toen mijn ouders gingen scheiden. Ik kreeg ruzie met mijn moeder en ik raakte weer langzaam aan ‘depressief’. Ik heb op een dag de auto gepakt en ben keihard over de weg gaan scheuren, met serieus het idee dat ‘iemand mss wel tegen me aan zou rijden en ik dan dood zou zijn’.. Heel moeilijk voor me om aan terug te denken. Maar het is wel hetgene dat voortgebracht heeft dat ik de diagnose ADD kreeg. Mijn ouders schrokken hier zo van dat ze me nu is écht goed wilden laten nakijken en ze namen me mee naar een psychiater.. Vreselijk snel had hij al door wat er aan de hand was, later werd de diagnose ADD echt vastgesteld. Daarbij ben ik ook hoogbegaafd (wat me geholpen heeft de havo wél te kunnen afronden, maar ook ervoor heeft gezorgd dat ze er zo laat pas achter zijn gekomen dat ik add heb).

Sinds augustus 2005 (nieuw schooljaar) slik ik ritalin en ik ben zielsgelukkig daarmee! Eindelijk kan ik me wel concentreren! Eindelijk een btje een rem in mijn hoofd en op mijn gedachten. Doordat de diagnose ADD is gesteld alleen al ben ik veel gelukkiger. Ik wist altijd al dat er iets met me was, maar niet wat. Nu ik dat weet en alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen ben ik echt heel gelukkig! Ik maak ineens veel makkelijker contact met mensen en mensen vinden me ook vaak aardig! Das iets wat ik eerst weinig had! Ik ben nu blij met wie ik ben en de ritalin helpt me met de dingen waar ik moeite mee heb. Ik heb ook al sinds ik een jaar of 13 ben een eetstoornis. Ik eet soms dagen echt alles wat los en vast zit en dan weer even helemaal niets. Dat was al zo lang bezig en nu blijkt dat dat iets is wat vaker voorkomt bij mensen met add.. En ritalin helpt hier giganisch goed tegen, ik eet nu eindelijk naar jaren normaal… Ook met dingen kopen bijv. kan ik nu beter omgaan, ik denk nu regelmatig eerst Ik ben door de diagnose helemaal veel positiever in het leven gaan staan en geniet echt overal van nu Wel ben ik weer met een nieuwe opleiding begonnen, aan de universiteit dit x. Ik heb dit besloten omdat ik wéét dat ik intelligent genoeg ben, maar er eerst nooit wat mee kon. Met ritalin kan ik dat wel en dus ga ik er gewoon voor en het gaat tot nu toe erg goed!

Joep

Het geheugen is te vergelijken met een groot bibliotheek waarvan de bibliothecaris erg oud, wijs maar ook erg traag is. Het duurt een tijdje voordat de gevraagde boeken zijn gevonden. Ook het terugbrengen en ordenen van boeken heeft wat meer tijd nodig dan normaal. Bij teveel informatie ineens zal zijn bureau ook snel vol raken met stapels boeken en moet de deur even een tijdje op het slot. Totdat alle boeken weer op de juist plek staan.

Leonie

k heb weleens gelezen dat we ons aan bepaald oud en ongewenst gedrag vasthouden, omdat dat gedrag ons iets oplevert. Dat klinkt logisch.

Als ik denk aan ongewenst gedrag wat mij dwarszit, en waar dat toe leidt, dan kom ik eigenlijk op 1 ding: chaos. Zowel op school, op werk, op stage, thuis, in m’n hoofd. Blijkbaar is dat een toestand waar ik naartoe ‘werk’.

Mijn vraag is:
Wat geeft chaos jou?
En wat neemt chaos van jou?

Ik heb wat zitten brainstormen, en ik kwam hierop uit:
– Chaos geeft mij vrijheid (ik doe wat ik wil wanneer ik dat wil of ik doe het gewoon niet)
– Chaos geeft mij een kick (ik doe dingen pas wanneer het erop aankomt en dan is het altijd spannend of ik het red en wat de consequenties zijn, en de kick is ook het superefficiënt bezig zijn op het laatst)
– Chaos geeft mij rust (gek genoeg, ja, het is gewoon mijn enige referentiepunt)
– Chaos is mijn kader (zie vorige punt)

– Chaos neemt respect en zelfrespect
– Chaos neemt eerlijkheid en betrouwbaarheid
– Chaos neemt mijn prestatievermogen
– Chaos neemt mijn energie

Orde zou dus betekenen:
– Minder vrijheid
– Geen adrenalinestoot
– Minder rust, meer activiteit
– Geen kader om op terug te vallen

Orde zou ook betekenen:
– Meer zelfrespect en respect van anderen
– Geen schaamtegevoel omdat ik niet langer smoesjes hoef te vertellen
– Dingen bereiken, doelen behalen

Wat vind ik het moeilijkste om op te geven:
– Mijn vrijheid -> Ik wil zelf kunnen bepalen wat ik doe, wanneer ik het doe, ik wil dingen alleen doen waar en wanneer ik dat zelf wil. Ik wil niets moeten, ook niet van mezelf. Als ik iets moet kom ik in opstand. Als ik iets graag wil betekent dat dat ik stappen moet ondernemen om het doel te bereiken. Willen betekent moeten, dat is het probleem. Ik wil wel willen, maar ik wil niet moeten. Maar automatisch is willen moeten.

Mijn uitdaging:
Orde scheppen in mijn leven, zodat ik bereik wat ik wil. Zodat ik mijn afspraken nakom en eerlijk ben tegen mezelf n anderen. Zodat ik trots ben op mezelf en zodat anderen respect hebben voor mij als persoon.

Hierbij is belangrijk:
– Regelmaat
– Gezond eten
– Ontspanning/beweging
– Feedback
(grappig is trouwens dat ik er nu pas achterkom dat deze 4 dingen bij mij verband houden met de mate van chaos/orde. Het gaat pas goed met mij als ik deze vier dingen ‘beheers’. Dus als ik ineens veel ongezonder ga eten is dat al een teken dat het weer minder gaat op school bijv. en andersom uiteraard)

Ik ben nog niet klaar met mijn brainstormsessie, ben nu bezig met mijn valkuilen… :pottytrain2:

Wat zijn jullie gedachten over dit alles? Is dit misschien een manier om het bij de kern aan te pakken? Of maak ik mezelf nu iets wijs?

Naamloos

Nou ik ben er achter dat lijstjes voor mij niet werken….. heb lijstjes gemaakt op t krijtbord op de kast, hier in t ‘lijstjes-topic’, lijstjes op losse briefjes, maar dat was toch ook niet handig…..dus leuk schrijfblokje gekocht, mooie knalroze plastic kaft en gekleurde tabbladen al erin…..(leek me wel motivatie om het ook te gaan gebruiken) maar in no time staat ook daar alles door elkaar en bovendien is ie te groot om handig mee te kunnen nemen.
Dus weer ander schriftje gekocht, deze kleiner die zit in mn tas meestal en is vooral handig voor ingevingen en gedachten en dingen waarvan ik denk dat die handig zijn te ‘onthouden’.
Op gegeven moment zag ik bij Zeeman een heel pakket met hardgekafte ringbandschriften, 3 stuks van klein naar groot….. ook handig en zagen dr ook zo leuk uit…… eentje voor op mn bureau en de anderen voor….tja waarvoor eigenlijk?
De lijstjes die ik gemaakt heb kosten me idd best aardig wat tijd om het tot een mooi overzichtelijk lijstje te maken…..in t begin doe k er dan nog wel iets van, maar toch…. de dingen die werkelijk belangrijk en vaak ook erg vervelend blijven er toch steeds opstaan en roepen elke keer als k ze weer op t lijstje zie staan alleen maar meer afkeer en frustratie op.
Bovendien moet ik me steeds toch weer rot zoeken om iets wat ik opgeschreven heb weer terug te vinden, aangezien ik intussen alle schriftjes gebruik voor mn aantekeningen en weet ik vaak niet meer wat ik waar geschreven heb…….pfffff

Ik herken ook het verzanden in details….. zit op mn werk in een werkgroepje mbt tot veranderingen in t zorgplan….. eerste opzet is er, en zouden we voor de vergadering vandaag vragen opstellen die van belang zijn voor belevingsgerichte hulpverlening, is opgedeeld in 5 levensgebieden.
Natuurlijk begon ik hier gisteravond laat aan, en gedreven als ik was kwam de ene na de andere vraag uit mn pen, ging lekker hoor!
Tot ik het ging nalezen, en nadenken over wat waar hoort…. wat is nou eigenlijk wel of niet van belang, hoe stel je de vraag? Open vragen kunnen veel info opleveren, maar ja misschien ook weer niet… moet je dan misschien toch ja/nee vragen opstellen en deze dan weer onderverdelen in: indien ja, dan…. indien nee, dan….. enz enz…..het verzanden in details terwijl het eigenlijk gewoon om een eerste opzet ging. Daarnaast ga ik ook alweer nadenken over dingen die helemaal nog niet aan de orde zijn, waardoor ik uiteindelijk door mezelf het overzicht kwijt raak.
Ging vandaag allemaal prima hoor, alleen was ik al aantal stappen verder gegaan…… moet zeggen dat ik het wel fijn vindt om zaken mondeling te kunnen toelichten, en dan feedback krijg en kan geven…. dan wordt het weer wat duidelijker als mn gedachtenkronkels een uitgang uit mn hoofd gevonden hebben, zolang ze daarbinnen blijven raken ze in de knoop met zichzelf.

Wouter

Ik zie zelf enige fasen van herkenning tot uiteindelijk leven als ADDer. Welke fasen kan jij onderscheiden? Een fase kan getekend worden door een bepaalde emotie, beslissing, instelling, actie, o.i.d.

Omdat ik mensen niet op het verkeerde been wil brengen, hier alvast wat ik persoonlijk door heb gemaakt:

Fase 1
Herkenning. ‘dat heb ik ook’. Dit kan door verschillende soorten emoties gepaard gaan. Vaak een boosheid door late ontdekking. ‘lag het dan niet aan mij?’. Of een enorme opluchting.

Fase 2
Splitsing persoonlijkheid, ADD en omgang met ADD. Eigenlijk een identiteitscrisis. Erg veel vragen komen naar boeven. De eigenschappen die je tot je persoonlijkheid had geschaard, zijn nu ineens toe te schrijven aan een andere hersenstructuur. ‘Wie ben ik dan? Een slaaf van mezelf?’

Fase 3
Opnieuw leren omgaan met jezelf. Nieuwe eisen aan jezelf stellen. Sommige eisen worden zwaarder, sommige lichter. Alles heeft theoretisch een plaats, het begrip van jezelf is hoger maar eigenlijk zijn de problemen niet veel verbeterd.

Fase 4
Beslissingen maken en je leven veranderen met alles wat nieuw geleerd is toegepast. /Belonen, kleine stapjes, todo-list, agenda, doorzetten./ Een psycholoog of een coach kan hierbij assisteren.

Fase 5
Medicatie. Indien begrepen wordt dat zelf alles gedaan moet worden, is hulp van medicatie net dat extra steuntje in de rug. Zo laat pas, omdat als medicijnen gebruikt worden om te starten het effect niet bevredigend zal zijn. Door medicijnen gaat het niet automatisch goed, het haat alleen wat makkelijker. Het ligt nog steeds aan de patiënt zelf om het probleem aan te pakken.

Arthur

In mijn ogen hebben ADDers van de natuur een unieke manier van denken meegekregen die biochemisch ingegeven is. Ik ben van mening dat adrenaline hier een sleutelrol in speelt. Nou zat ik mij te bedenken dat adrenaline niet perse een slecht iets is aangezien topsporters dit hormoon met bakken aanmaken om daadwerkelijk ‘topsport’ te kunnen bedrijven (een adrenaline kick voelt lekker en enthousiasmeert toch?). Adrenaline is niet slecht anders zou de mens het niet hebben meegekregen van de natuur om te kunnen overleven. Nu wel ik kan mij herinneren dat ik niet geheel onaardig presteerde op de middelbare school wanneer ik dat werkelijk wilde. In retrospectief bekeken speelde hyperfocus (adrenaline) hier een belangrijke rol bij. Maar wat een ADDer uiteindelijk de das om kan doen zijn de verwachtingen van de maatschappij die op ieder mens gedrukt wordt (ADD of geen ADD). Deze verwachtingen worden al in een zeer vroeg stadium (basisschool) op je gedrukt en nemen toe in aantal en gewicht naarmate mensen ouder worden. Vergeet niet dat de maatschappij waarin wij leven voor het grootste gedeelte bestaat uit mensen die geen ADD hebben en het zijn dus de regels (manier van leven) van niet ADDers die domineren als algemene norm.

Aangezien niet ADDers ‘welvaren’ bij het volgen van regels en een bepaalde methodiek vormt dit dus een algemene norm waar ADDers niet of moeilijk in mee kunnen komen door een gebrek aan voldoende concentratie op een wijze zoals een niet ADDer dit wel heeft: de ADDer is van nature meer ontvankelijk voor angst (tekort aan serotonine) en maakt daardoor adrenaline aan om concentratie te verkrijgen, dingen af te maken en dus in dit hele proces voldoening te ervaren. Hyperfocus voelt immers lekker aan zeker als je met behulp hiervan een taak voltooid (beloning) toch? Ik denk dat dit wel eens de natuurlijke passie en gedrevenheid van de ADDer zou kunnen zijn die door veel mensen op prijs gesteld wordt. Omdat ADDers dus niet denken en handelen op een manier zoals de meerderheid dit doet creëert dit een soort schuldgevoel/onbehagen over het feit dat wij ons angstiger voelen dan meerderheid (niet ADDers maken meer serotonine aan en zij zijn dus niet zo vaak en veel onderhevig aan een bepaalde vorm van angst): ADDers zijn dus niet helemaal normconform op dit vlak. Kijk… Dit creëert bij de ADDer dus een soort dubbel negatief denken: het eerste negatief als drijfveer om adrenaline aan te maken, enthousiasme te ervaren, zo in actie te komen, iets te volbrengen (beloning) en ons zo goed te voelen en een tweede negatief die ons drijft iets aan het eerste negatief te doen aangezien deze niet als norm wordt ervaren door de meerderheid van de maatschappij (de meerderheid is immers niet continue onderhevig aan een bepaalde vorm van angst): vandaar dat ADDers al van jongs af aan trachten zichzelf te compenseren; in principe vormt dit compensatie gedrag de paniek die ADDers maken om ‘de paniek’ die we ergens toch ook weer van nature nodig hebben om in actie te komen en gelukkig te zijn. In wezen blijf je dan heen en weer ketsen tussen de twee negatieven wat een vicieuze cirkel doet ontstaan, waardoor je nagenoeg niks volbrengt, je niet echt euforie/geluk kunt ervaren en je jezelf uiteindelijk isoleert van de maatschappij waar je net zo goed deel van uit maakt! Ervaren de meeste ADDers niet al hun hele leven een gevoel van anders zijn? Strijden de meeste ADDers niet al hun leven tegen het ‘strijden’ omdat ze denken dat de eerste strijd afwijkt van wat normaal gangbaar is?

Dan nu mijn revolutionaire en schijnbaar onconventionele (misschien heb ik wel ongelijk en dat kan ik dan ook accepteren) gedachtegang/hypothese: zou het mogelijk kunnen zijn dat juist (aanvankelijk) specifiek gericht probleemenken (adrenaline genereren en dus enthousiasme) over iets wat we wensen te volbrengen ons kan helpen en enthousiasmeren ons doel te bereiken om zo uiteindelijk een gevoel van voldoening te kunnen beleven? Met specifiek gericht bedoel ik dan ook echt ‘specifiek gericht’ en niet: “oh als ik dat tentamen niet haal dan gaan mijn collega’s mij uitlachen of krijg ik niet de juiste baan”: dit is namelijk ‘worstcase scenario denken’ ofwel ‘doemdenken’ gericht op het tweede negatief, zoals ik hierboven beschreef, en zo denkend en handelend verzand je dan weer in het compenseren van je eigen natuur om aan de verwachtingen van de maatschappij te kunnen voldoen (je bent dan onderhevig aan een bombardement van impulsen (schuldgevoel etc)) in plaats van het door jouw gewenste doel te vervullen: dit doel is in principe al onderdeel van het ‘deel uitmaken’ van diezelfde maatschappij en jouw plekje er in: het overkoepelende doel is juist het verkrijgen van een positief (zelf)beeld, (zelf)voldoening en een gevoel te hebben dat je het spel genaamd ‘leven’ meespeelt. In hyperfocus laten we negatieve zaken toch los? En nemen enthousiasme en gedrevenheid het over is het niet? Waarom zou het opwekken ervan dan uiteindelijk een negatief doel en/of gevolg hebben? Ik denk dat we ons niet zozeer dienen te richten op het losmaken van onze natuur (het eerste negatief) maar ons juist dienen te richten op het losmaken van het compenseergedrag (het tweede negatief (ofwel schuldgevoel etc)). Hiermee bedoel ik natuurlijk niet te zeggen dat wij ons asociaal moeten gaan opstellen door onszelf buiten de maatschappij te plaatsen of, erger nog, ons erboven te plaatsen. Integendeel zelfs, ik bedoel hiermee te zeggen dat we datgene wat we van de natuur hebben gekregen aan zouden kunnen wenden om juist ‘goed te doen’: want het volbrengen van wat we willen geeft een voldaan gevoel en voldane mensen dragen juist bij aan de maatschappij waar ze deel van uitmaken.

Ik denk niet dat je voor het te bereiken resultaat, voortvloeiende uit de door mij gestelde hypothese, het noodzakelijk is gedurende het gehele proces negatief te denken: het eerste negatief zou eerder kunnen fungeren als een autosleutel, deze hoef je alleen maar te om te draaien om contact te maken en de benzine (adrenaline) doet de rest. Adrenaline voelt immers niet onaardig aan toch? Dus een continue stroom van negatief/probleem denken lijkt mij niet nodig (het zou eerder zand in de tank gooien zijn). Als je hier twijfels over hebt ga dan eens na hoe je persoonlijk hyperfocus ervaart: denk je op zo’n moment angstig? Ik denk eerder dat je gedreven bent en enthousiasme voelt. Het nadeel van adrenaline is wel dat het niet continue werkt, het de nodige energie vergt en moeheid als gevolg heeft. Ik ben dan ook van mening dat adrenaline niet continue aangemaakt hoeft te worden: geen mens kan tenslotte continue op hetzelfde tempo presteren. Hier dien je rekening mee te houden (is moeilijk (ik weet het)) en ‘tanken’ is dus nodig. Dit tanken kun je op verschillende manieren doen en hoe dit te doen lijkt mij voor iedereen een geval van persoonlijke voorkeur. Maar, en ja daar heb je hem weer, sporten is een geweldig middel om af te koelen, rust te krijgen, alles weer enigszins in perspectief te krijgen en bovendien doet het wonderen voor de (geestelijke) gezondheid. Hier voeg ik aan toe dat je niet altijd de auto hoeft te nemen! Je kunt ook wel eens gaan wandelen en dus gewoon lekker wegzinken in die droomstaat waar ADDers ook zo goed in zijn (surfen op de alfagolven(lol)).

Denk alsjeblieft niet dat ik hier negatief en/of probleem denken in de vorm van jezelf ‘bewust rot/nutteloos/waardeloos/etc voelen’ propageer of aan moedig! Ik heb het hier nou juist net niet over het bewust creëren van een negatief zelfbeeld om je (levens)doelen te vervullen sterker nog dit is met zekerheid niet de bedoeling van mijn hypothese aangezien deze er juist op gericht is tot het uiteindelijk verkrijgen van een positief (zelf)beeld en (zelf)voldoening. Aan de persoonlijkheid mag je niet in negatief opzicht sleutelen en hier dien je zelfs altijd aan te werken in opbouwend en positief opzicht doormiddel van bijvoorbeeld zelfstudie of wat voor methode dan ook (overigens geldt dit voor elk mens (met ADD of zonder ADD)). Mijn hypothese is er in de eerste plaats op gericht persoonlijk gewenste doelen te vervullen die in de ietwat tastbaardere sfeer liggen, de voorbeelden hiervan zijn eindeloos: behalen van studie, huishouden, administratie noem maar op. Waarom? Is het niet zo dat mensen in de maatschappij voornamelijk (jammer genoeg erg oppervlakkig) afgerekend worden op de resultaten van hun handelen? Dus eigenlijk op wat men uiteindelijk neerzet? Als dit niet het geval zou zijn dan zouden onderwijsinstellingen geen cijfers geven als resultaat voor vergaarde kennis maar zouden ze je beoordelen op ontastbare zaken als intenties: oh boy dan zou je als ADDer cum laude afstuderen aan elke instelling! Is het niet zo dat onderwijsinstellingen er zijn om je klaar te stomen voor de maatschappij? Is het niet zo dat ADDers met name een negatief zelfbeeld krijgen omdat ze nou juist niet dingen/taken voor elkaar kunnen krijgen omdat dit organisatorisch niet in hun vermogen ligt? Is het niet zo dat ze gedurende hun hele leven vaak op dit onvermogen zijn en worden aangesproken door de omgeving? Is het niet zo dat een spreekwoord als “de weg naar de hel is betegeld met goede intenties” een donkere wolk boven de persoon van de meeste ADDers doet verschijnen? Dit soort situaties zorgen ervoor dat een ADDer een negatief zelfbeeld voor zichzelf creëert en God moge weten wat voor aandoeningen in de mentale sfeer nog meer. Nogmaals ik heb ik het dus over het vervullen van doelen die in de ietwat tastbaardere sfeer liggen. Het volbrengen van deze doelen (beloning) geeft zoals ik hierboven al beschreef een bepaalde voldoening wat de persoonlijkheid op de langere termijn alleen maar ten goede komt. Daarnaast dien je dus apart te werken aan het zelfvertrouwen van de eigen persoon maar dit betreft dan weer een andersoortige aanpak. Waar ik het dus over heb betreft eerder andersom denken en handelen dan wat de meeste ADDers al hun hele leven proberen te doen en niet ADDers juist gewend zijn te doen.

Waarom dus niet gebruiken wat we van moeder natuur hebben gekregen!?!?

De vraag die ik mezelf nu stel is hoe dit allemaal te bewerkstelligen? Op welke manier zou ik dan in godsnaam een bepaalde angst moeten bewerkstelligen opdat ik voldoende adrenaline aanmaak en dus de benodigde concentratie verkrijg om mijn taak te vervullen? Het lijkt mij niet logisch tegen mezelf te zeggen: “als ik nu geen koffie zet dan vinden mijn gasten mij een gast onvriendelijk persoon” of “als ik nu niet opruim en schoonmaak dan gaan de mensen denken dat ik een vies en waardeloos persoon ben”. Want dan ben ik weer bezig met het tweede negatief namelijk het compenseren van het eerste negatief en dit is wat mij altijd al de das om deed: mijn angst richt zich dan op (meerdere) andere factoren die mij vervolgens zo afleiden dat ik van mijn doel afraak namelijk waar het in den beginne om ging: koffie zetten en het huishouden. Wellicht moet ik als ik graag iets wil bewerkstelligen puur, louter en alleen een angst richten op het juist niet verkrijgen van hetgeen ik nou juist wil bewerkstelligen zonder daar andere factoren bij in overweging te nemen? Zou op deze manier mijn angst de drijfveer kunnen worden hetgeen te volbrengen wat ik wil? Zou adrenaline en daarmee hyperfocus, enthousiasme etc volgen? Ik denk overigens niet dat dit alles mogelijk is bij het tonen van emoties als liefde en dergelijke. Dit zijn (ontastbare) manieren van (wel)zijn die niet op deze manier te sturen zijn en hebben betrekking op het zelfbeeld. Hoewel je natuurlijk wel kunt voornemen elke donderdag iets speciaals te doen voor de liefde van je leven dit is dan weer iets tastbaars dat je kunt volbrengen met behulp van de manier die ik hierboven beschreef. En het is het resultaat waar we op afgerekend worden is het niet?

Maar goed, ik ben mij er wel degelijk van bewust dat dit slechts een hypothese betreft en dat mijn theorie dus niet 100% waterdicht is. Maar het betekent wel acceptatie van wat wij zijn en kunnen en alleen zo, doormiddel van jezelf te kunnen en durven zijn, kun je als geheel deel uitmaken van een groter geheel namelijk de maatschappij. Dit doe je niet door jezelf continue te compenseren lijkt mij.

Maar goed ik ga dit eens proberen toe te passen (stapje voor stapje en beetje voor beetje) en als het niet werkt dan merk ik het wel

P.S. Aan mijn hypothese kleeft wel minimaal 1 nadeel. Als je een lange tijd rondgelopen hebt met de symptomen van ADD zonder te weten dat deze symptomen gerelateerd waren aan ADD kan het zijn dat je onderweg een bak aan negatief zelfbeeld op je rug meesleurt. Op den duur heb je zoveel gecompenseerd dat het niet ondenkelijk is dat je een persoonlijkheidsstoornis (en andere aandoeningen) hebt ontwikkelt. Het lijkt mij wel verstandig hiermee aan het werk te gaan want ik ben van mening dat het bovenstaande anders nooit vruchten af zou kunnen werpen. Je zult het dan namelijk proberen te gebruiken om van een schuldgevoel en/of negatief zelfbeeld af te komen en dit is dus weer compenseren ofwel ‘paniek om de paniek’: het eerste negatief versus het tweede negatief = vicieuze cirkel.

Damn! En nu ben ik moe!